Στις απώλειες μας

την ανάρτηση αυτή την κλέψαμε από το wordcity

Μερικές βιβλιοθήκες  είναι σαν εκείνες τις θάλασσες που,
ενώ κολυμπάς και ξαφνικά βυθίσεις το κεφάλι σου μες στο νερό,
ανοίγοντας τα μάτια σου, αφού αυτά συνηθίσουν την αλμύρα,
βλέπεις και ανακαλύπτεις ενάλιους θησαυρούς
που σε περίμεναν να ξαναεπιστρέψεις.
 
Έτσι, σήμερα, ξαναγύρισα με συγκεντρωμένη την προσοχή
στο έργο του Paolo Pellegrin “As I Was Dying”.
Χάριν στη τρισδιάστατη βιβλιοθήκη μου.
 
Χάριν στη τρισδιάστατη βιβλιοθήκη μου
έκανα ασκήσεις στον παρατατικό.
Πολύτιμος. Ο Pellegrin. Μα όχι  ο παρατατικός. Μα πως;
 
Γιατί αυτό που δε θα μπορούσα να δεχτώ είναι ότι το “απτό τέλος”, ένας θάνατος,
μπορεί να έχει πρόσχημα παρατατικού αντικαθιστώντας έναν μέλλοντα φόβου -
γιατί η συνειδητοποίηση της ομορφιάς δεν είναι τη στιγμή που τη χάνεις,
που, αποκλεισμένος στη παρατεταμένη συνήθεια, της δίνεις ονόματα και πεθαίνει,
είναι τη στιγμή που τη κερδίζεις, που μαθαίνεις να την κερδίζεις,
την διεκδικείς και ζει.

Ζωή.

Wordcity