Στόχος
Η εργασία αυτή προσπαθεί να διερευνήσει μέσα από την θεωρία του Musgrave το δημόσιο και ιδιότυπο αγαθό κατά πόσο έχει εφαρμογή στην περίπτωση της παροχής υπηρεσιών (ειδικότερα των υπηρεσιών πληροφόρησης) στο κοινό των ελληνικών μουσείων. Μεθοδολογία Βασίστηκε στη περιγραφή της ελληνικής πραγματικότητας μέσα από το ισχύον νομοθετικό και οικονομικό πλαίσιο και πως αυτό έχει αντίκτυπο στη διοίκηση και οργάνωση των υπηρεσιών των δημόσιων μουσείων (έως το 2006).
Αποτελέσματα
Διαπιστώνεται μια κατάσταση αναμόχλευσης, αναδημιουργίας και αναπροσαρμογής δεοντολογιών στις νέες οικονομίες κλίμακος. Προσωρινός αποπροσανατολισμός και έντονες συζητήσεις για ένα μουσείο αρκετά διαφορετικό και πιο σύγχρονο από αυτό που γνωρίζαμε.
Διαπίστωση
Να μην ταυτιστούν τα πολιτιστικά δημόσια αγαθά με τα καταναλωτικά γιατί δεν το επιτρέπει ο δημόσιος χαρακτήρας τους. Εισαγωγή Με το πέρασμα των αιώνων το περιεχόμενου του ορισμού του μουσείου αποτέλεσε αντικείμενο συζητήσεων και αντιπαραθέσεων, γεγονός που καταδεικνύει τον δυναμισμό αλλά και τις αλλαγές της ταυτότητας και του περιεχομένου του θεσμού. Ωστόσο, ο ευρύτερα επικρατέστερος και κοινά αποδεκτός, ορισμός του μουσείου είναι αυτός που περιλαμβάνεται στο Καταστατικό του Διεθνούς Συμβουλίου Μουσείων. Με τα συστήματα πιστοποίησης, κυρίως σε εθνικό επίπεδο, εισάγονται καινούργιοι ορισμοί για τα μουσεία και συγχρόνως αναδεικνύονται τα εργαλεία εγγύησης και βελτίωσης των ποιοτικών προδιαγραφών των μουσείων για την ενδυνάμωση της εμπιστοσύνης του κοινού τους.
Στην Ελλάδα η πιστοποίηση των μουσείων είναι σχετικά πρόσφατη και σηματοδοτείται με τον Ν. 3028/2002. «Για την προστασία των αρχαιοτήτων και εν γένει της πολιτιστικής κληρονομιάς». Με στόχο την ποιοτική ανάπτυξη, την εκπλήρωση του κοινωνικού ρόλου και την ενίσχυση της προστασίας των συλλογών των μουσείων. Η διοικητική οργάνωση των μουσείων στη χώρα μας θα μπορούσαμε να πούμε ότι χαρακτηρίζεται από μεγάλη πολυμορφία, δεδομένου του κατακερματισμού και της ακόλουθης στεγανοποίησης από τα διάφορα κεντρικά όργανα διοίκησης, με αποτέλεσμα να αποτρέπουν το σχεδιασμό συνολικής στρατηγικής για την πολιτιστική κληρονομιά και άσκηση μιας σφαιρικής και δυναμικής μουσειακής πολιτικής από το Κράτος. Τα μέσα άντλησης των πόρων για την οικονομική διαχείριση των μουσείων από το Υπουργείο Πολιτισμού είναι κατά κύριο λόγο από τον Γενικό Προϋπολογισμό του Κράτους και συγκεκριμένα από τον Τακτικός Προϋπολογισμός και τον Προϋπολογισμό των Δημόσιων Επενδύσεων. Το τρίτο μέσο άντλησης πόρων είναι ο Ειδικός Λογαριασμός.
το πλήρες κείμενο της εργασίας εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου