Εξιστόρηση αναγνωστικής πορείας II

Όταν ήμουν πολύ πολύ μικρή η μαμά μου, μου διάβαζε παραμύθια, δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να θυμηθώ τις εκδόσεις…αλλά, θυμάμαι ακόμη τη μυρωδιά του χαρτιού δίπλα από το μικρό μου κρεβατάκι…αλλά, θυμάμαι ακόμη την εικονογράφηση και τέλος, θυμάμαι ακόμη το αγαπημένο μου παραμύθι, «Ο βάτραχος που έγινε πρίγκιπας» των αδελφών Grimm. 

Και κάπως έτσι, λέω να αρχίσω την εξιστόρηση της δική μου αναγνωστικής πορείας, αλλά πριν αρχίσω, θα δηλώσω ότι από τη στιγμή που μου δίνεται η δυνατότητα, σήμερα, εδώ, να γράψω πιο ελεύθερα από τα συνηθισμένα, θα γράψω συγχρόνως και κάποιες σκέψεις μου. Έτσι, λοιπόν, θα προσθέσω, ότι μεγάλωσα και θα συμπληρώσω κάτι ακόμη για το αγαπημένο μου παραμύθι, κάτι που άκουσα σε μία διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας και νομίζω, ότι ταιριάζει και νομίζω, ότι μου αρέσει…«δε θα γίνεις πρίγκιπας ποτέ…βατραχέ…βατραχέ…». Και έτσι, απλά θα συνεχίσω. 

Μεγαλώνοντας, άρχισα το παιχνίδι, στη γειτονιά, στο δρόμο, όμορφες, ξέγνοιαστες εποχές, που καιρός για διάβασμα…το παιχνίδι ήταν η ζωή μου… Μια μέρα κάπου στην πέμπτη δημοτικού πρέπει να ήμουν, με κάλεσε η φίλη μου η Ισμήνη σπίτι της, να παίξουμε. Η Ισμήνη ήταν η καλύτερη μαθήτρια της τάξης. Όταν μπήκα στο δωμάτιο της τρελάθηκα, αντί για παιχνίδια είχε βιβλία, πολλά βιβλία και ήρθε η ανάμνηση, η ανάμνηση της μυρωδιά του χαρτιού, που από τότε έγινε λατρεία. Όταν ήρθε η ώρα να φύγω, είχα παραμάσχαλα και το πρώτο βιβλίο της αγαπημένης συγγραφέως των νεανικών μου χρόνων, Cristine Noestlinger. Από τότε, διάβαζα ότι βρίσκονταν στα χέρια μου. 

Μοίραζα λοιπόν, το χρόνο μου ανάμεσα στο παιχνίδι και ανάμεσα στο διάβασμα…(το εξωσχολικό, φυσικά…) παρέα εκείνη την εποχή μου έκανε ο Μενέλαος Λουντέμης…μέχρι και σήμερα Μετράω τα Άστρα… Όταν έφτασα στο γυμνάσιο-λύκειο γνώρισα τον Tom Robbins…από τις εκδόσεις Aquarius (αγαπημένες εκδόσεις…) και μύρισα το Άρωμα του Ονείρου…και απλά κόλλησα…Ένα βράδυ, ανακάλυψα τον J.R.R. Tolkien και αυτοσυστήθηκα στα χόμπιτ, στα ξωτικά και στους νάνους…Κάπου εκεί, στην εφηβεία επαναστάτησα…και μαζί με τη γενιά των beats άρχισα να περπατώ Στο Δρόμο με τον Jack Kerouac, και να τρώω σε Γυμνό Γεύμα μαζί με τον William S. Burroughs. Με παρέα την Ursula K. Le Guin πέρασα σε άλλους κόσμους και πιο συγκεκριμένα Ο Αναρχικός των Δύο Κόσμων, το Έπος της Γαιοθάλασσας…  

Ανάμεσα στην εφηβεία και στα σχολικά μου χρόνια μίσησα την ποίηση, παρόλο που στο δικό μου ημερολόγιο υπάρχουν πολλά και διάφορα….Λυπάμαι αλλά δεν κατάφερα να τετραγωνοποιήσω τη φαντασία μου, λυπάμαι αλλά δεν κατάφερα να διαβάσω μέσα από αναλύσεις και επεξηγήσεις… Κάπου εκεί άρχισα να δουλεύω και μεγάλωσα τη συλλογή μου και γνώρισα την Πολιτεία στην Ασκληπιού και συνάντησα τον τύπο με τα γυαλάκια και τα μακριά μαλλιά…Τον παρακολουθούσα είτε από μακριά είτε κοντά να μιλάει για βιβλία, να μιλάει για συγγραφείς, να μιλάει για λογοτεχνία… Όταν έφτασα στην τρίτη λυκείου συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να διαλέξω τι θα κάνω στη ζωή μου, άνοιξα, λοιπόν, ένα σχολικό βοήθημα (το πρώτο…) με τίτλο «Μετά το λύκειο τι?) και εκεί προς μεγάλη μου χαρά, ανακάλυψα τη Σχολή μας και πέρασα… Στα φοιτητικά μου χρόνια…συνέχισα το διάβασμα, διάβαζα τα πάντα, αλλά έγινα πιο εκλεκτική, άρχισα να προσέχω τις εκδόσεις, άρχισα να προσέχω τη βιβλιοδεσία, άρχισα να πηγαίνω στις εκθέσεις, άρχισα να πηγαίνω στο παζάρι, μαζί με την Κατερινούλα ( ιεροτελεστία να βγάζεις τις τιμές όταν γυρίζεις σπίτι…τιμές που χρόνο με το χρόνο ανεβαίνουν…φυσικά…). 

Κάπως έτσι, ανακάλυψα, τις εκδόσεις Πλέθρον, Ελεύθερος Τύπος, Πόλις, Ερατώ, Π. Τραυλός, Άγρα, Οξύ, Γαβριηλίδης…. Την εποχή της πρακτικής μου την πέρασα στο ΜΙΘΕ. Εκεί γνώρισα την άλλη Κατερίνα…εκεί έμαθα για τη φιλοσοφία, που ακόμη και σήμερα τη μαθαίνω…τελευταία αγαπημένη μου απόκτηση ο Εικονογραφημένος Άτλας της Φιλοσοφίας του Ubaldo Nicola… Μελετώντας την Ποιητική…αποφάσισα να αφήσω τι φαντασία μου ελεύθερη και άρχισα να γράφω, σενάρια, και άρχισα να διαβάζω για την έβδομη τέχνη, μέσα από τις εκδόσεις Αιγόκερως… Συγχρόνως, αναζήτησα και τον έρωτα, σε όλες τις μορφές του, Jean-Jacques Pauvert, Η Ερωτική Λογοτεχνία., Marquis de Sade, σειρά Αφροδίτη από τον εκδοτικό οίκο Π. Τραυλός….κ.ά.

Πριν λίγα χρόνια, τελείωσα το μεταπτυχιακό μας, ένα από τα πιο δύσκολα εγχειρήματα της ζωής μου. Πρώτη φορά, περίπου δύο χρόνια σταμάτησα το διάβασμα και το έριξα στην πληροφορική και το έριξα, στην επιστήμη της πληροφορίας και έμαθα τη Βίβλο μας, απ έξω…  

Τελειώνοντας, αυτό το κατεβατό, θα πω ότι τώρα πια, ξαναγύρισα στα παλιά, ξαναγύρισα στον πράσινο βάτραχό μου, που τελικά μπορεί να μην είναι ένας πρίγκιπας, αλλά μάλλον είναι ήρωας των παιδικών μου αναγνωσμάτων, από τα παιδικά μου παραμύθια, από τα παιδικά μου κόμιξ…και μάλλον είναι ένας πειρατής… όπως καταλάβατε ξαναδιαβάζω παραμύθια, γράφω παραμύθια…

Α! και δειλά δειλά… μετά τα τριάντα, μίλησα και στον τύπο από την Πολιτεία…που μπορεί πια να μην έχει μακριά μαλλιά…αλλά οι γνώσεις του για τη λογοτεχνία είναι απίστευτες…Πόσα θα είχα μάθει αν του μίλαγα νωρίτερα?…Ωστόσο, ποτέ δεν είναι αργά για να σου συστήσουνε ένα καλό βιβλίο. Η τελευταία πρότασή του, λοιπόν, είναι…Το Οριζόντιο Ύψος: και άλλες αφύσικες ιστορίες… Αυτά Καλή συνέχεια… Μ.Ν.